- 2019-05-16 04:14:01
- វិភាគ
តើអ្នកប្រដាល់ពូកែទាត់ ភាគច្រើនខ្លាំងមែនអត់?
- 2019-05-16 04:14:01
- ចំនួនមតិ 0 | ចំនួនចែករំលែក 0
តើអ្នកប្រដាល់ពូកែទាត់ ភាគច្រើនខ្លាំងមែនអត់?
ចន្លោះមិនឃើញ
ការទាត់ជាក្បាច់មួយដ៏សំខាន់ក្នុងចំណោមក្បាច់គុនសេរីដែលអ្នកប្រដាល់ម្នាក់ៗត្រូវការហ្វឹកហាត់ឲ្យដិតដល់ទើបខ្លាំងឈានដល់កម្រិត។ បើក្រឡេកមើលកីឡាករប្រដាល់សេរីខ្លាំងៗភាគច្រើនសុទ្ធតែអ្នកដែលពូកែទាត់។
អ្នកប្រដាល់គុនខ្មែរជំនាន់មុនមួយចំនួនដែលមានកេរ្តិ៍ល្បី និងខ្លាំងៗ ភាគច្រើនសុទ្ធតែអ្នកប្រដាល់ដែលពូកែទាត់ដូចជា អេ ភូថង, ឡឹក វិបុល, ក្រាក់ សម្ផស្ស, ផៃ ប៊ុនឈឿន, ឡុង វណ្ណថន និង ធុន សុភា ជាដើម។ អ្នកដែលទើបមើលប្រដាល់សម័យក្រោយនេះ ប្រហែលជាមិនសូវស្គាល់សមត្ថភាពរបស់ពួកគាត់ច្បាស់ទេ ប៉ុន្តែបើអ្នកគាំទ្រសម័យមុនប្រហែលជាស្គាល់សមត្ថភាពពួកគាត់ទាំងនេះយ៉ាងច្បាស់។
អេ ភូថង ជាអតីតអ្នកប្រដាល់ម្នាក់ដែលមានទាត់បានល្អ និងមានទម្ងន់ខ្លាំងណាស់។ ដៃគូរបស់គាត់ភាគច្រើនដួលសន្លប់ ខួចដៃដោយសាររន្ទៈជើង។ ក្រៅពីទាត់ លោកក៏មានកណ្តាប់ដៃ និងកែងដ៏មានប្រសិទ្ធភាពដែរ។
ឡឹក វិបុល ត្រូវបានគេហៅថា កែងឆេះ ដោយសារប្រើកែងបានយ៉ាងល្អ។ យ៉ាងណា អតីតកីឡាករប្រដាល់រូបនេះពូកែទាត់ណាស់។ ជំហររបស់លោកពេលនៅលើសង្វៀនភាគច្រើនគឺឈរជើងទាំងពីរទន្ទឹមគ្នាពោលគឺមិនដាក់ជើងទៅមុខមួយ ទៅក្រោយមួយទេ ប៉ុន្តែពេលទាត់ចេញលឿន និងរហ័សបំផុត។
ក្រាក់ សម្ផស្ស នេះហើយដែលសម័យមុននិយាយតៗគ្នាថាជា ជើងទម្ងន់យក្ស។ អតីតអ្នកប្រដាល់រូនេះមានទម្ងន់ជើងខ្លាំងដែលនេះហើយជាអាវុធដ៏គ្រោះថ្នាក់របស់គាត់។
ផៃ ប៊ុនជឿ ជាអតីតកីឡាករដែលទាត់បានល្អទាំងជើងស្តាំ និងជើងឆ្វេង។ រាល់ការប្រកួត ប៊ុនជឿទាត់ចេញបានច្រើនណាស់ទាំងឆ្វេង និងស្តាំដែលនេះហើយជាអាវុធធ្វើឲ្យដៃគូខ្លាចញញើត។ គេចាំបានថា ដៃគូដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍របស់លោកគឺ ឡឹក វិបុល។
ឡុង វណ្ណថន ជាអ្នកប្រដាល់ដែលចេញអាវុធៗ ប៉ុន្តែមានទម្តន់។ លោកមានអាវុធពីរដែលគ្រោះថ្នាក់បំផុតគឺទី១ទាត់ និងទី២កណ្តាប់ដៃ។ ជាទូទៅ លោកយោលជំហរទើបទាត់ចេញដែលធ្វើឲ្យមានទម្ងន់ខ្លាំង។
ធុន សុភា ក៏ជាអតីតកីឡាករម្នាក់ដែលប្រើជើងទាត់បានល្អដែរ។ គោលជំហរនៃវ៉ៃរបស់លោកមិនសូវខុសទៅនឹង ឡុង វណ្ណថនឡើយ។ ការទាត់ និងកណ្តាប់ដៃខាវជាស្នៀតប្រយុទ្ធដ៏ល្អរបស់លោក។
បើនិយាយពី កីឡាករប្រដាល់កម្ពុជានាពេលបច្ចុប្បន្ននៅមិនសូវសំបូរអ្នកពូកែទាត់ជើងច្រើនឡើយ។ មឿន សុខហ៊ុន ត្រូវបានគេមើលឃើញថា ជាកីឡាករពូកែទាត់ជាងគេដែលនេះជាអាវុធដ៏សំខាន់របស់គាត់។ ចំណែកកីឡាករផ្សេងៗទៀតភាគច្រើនទាត់ជើងក្រោម ប៉ុន្តែទាត់ផ្នែកលើមួយៗប៉ុណ្ណោះ។ ស្នៀតដ៏ពិសេសរបស់កីឡាករខ្មែរគឺកណ្តាប់ដៃ និងកែង។
ផ្ទុយពីកីឡាករខ្មែរ កីឡាករប្រដាល់ថៃភាគច្រើនពូកែជើង។ អ្នកគាំទ្រខ្មែរឃើញច្រើនហើយថា កីឡាករប្រដាល់ថៃភាគច្រើនទាំងកម្រិត A កម្រិត B ឬកម្រិត C គឺផ្តោតសំខាន់លើការទាត់តែម្តង។ ក្រៅពីស្នៀតទាត់ គឺជង្គង់ដែលពឹងផ្អែកលើគោលជំហរដ៏រឹងមាំ។ ដូច្នេះហើយបានជា កីឡាករថៃដែលមកវ៉ៃនៅស្រុកខ្មែរគឺមានប្រៀប២ចំណុចគឺជំហរកាច់ផ្តួល និងទាត់។
ចំណុចសំខាន់ខ្លះៗពីការទាត់
